Σε χθεσινή σύσκεψη επιτροπής του Τομέα Υδατικών Πόρων και Περιβάλλοντος σχετικά με προκηρύξεις νέων θέσεων συζητήθηκαν και γενικότερα ζητήματα για το μέλλον. Μεταξύ αυτών και ο ρόλος των εργαστηρίων καθώς και μια παλιότερη πρόταση ενοποίησης των τεσσάρων εργαστηρίων του Τομέα σε ένα. Η τελευταία είχε τεθεί σε διάφορες Γενικές Συνελεύσεις και άτυπες συζητήσεις, καθώς και στο πλαίσιο αξιολόγησης της Σχολής Πολιτικών Μηχανικών, αλλά δεν νομίζω πως είναι ακόμη ώριμη για απόφαση. Προσωπικά τάσσομαι υπέρ της ενοποίησης, αλλά πιστεύω ότι από μόνες τους οι οργανωτικές αλλαγές δεν λύνουν προβλήματα αν δεν αλλάξουν οι νοοτροπίες και η κουλτούρα του καθηγητικού προσωπικού. Για παράδειγμα, ο θεσμός της έδρας καταργήθηκε από το 1982, όμως έχει επιβιώσει κυρίως μέσω των εργαστηρίων.
Στη χτεσινή συζήτηση μού έγινε κριτική για ασυνέπεια, γιατί τώρα υποστηρίζω την ενοποίηση των εργαστηρίων ενώ παλιότερα είχα ταχθεί υπέρ της δημιουργίας νέου εργαστηρίου υδροηλεκτρικών έργων. Αυτή η κριτική μου έδωσε την ευκαιρία να ξαναθυμηθώ τα παλιά και να τα θυμίσω και στους συναδέλφους, γιατί είναι διδακτικά και χρήσιμα για τη συζήτησή μας.
Η κεντρική μου υπόθεση είναι ότι τα εργαστήρια και οι διευθυντές τους, έστω κάποιοι απ’ αυτούς και ενίοτε, ανάμεσα στις πολλές και πολύπλευρες προσφορές τους, αντικειμενικά συνήργησαν στο να μπλοκάρουν την έρευνα των άλλων κοινών μελών ΔΕΠ (μη-διευθυντών) δρώντας είτε στο πλαίσιο μελήματος για το “δικό τους” εργαστήριο είτε στο πλαίσιο αλληλεγγύης προς άλλους διευθυντές.
Προφανώς είναι στην κρίση του καθενός το αν η ιστορία που παραθέτω στηρίζει την πιο πάνω υπόθεση. Είμαι πρόθυμος να διορθώσω τυχόν παραλείψεις στα στοιχεία που παραθέτω ή λάθη στην αφήγησή μου (Τα σχόλια θα είναι ανοιχτά για δυο βδομάδες).
Το 1996 η ΕΥΔΑΠ, με την οποία εγώ και πολλοί άλλοι είχαμε άμεσα συνεργαστεί σε καθημερινή βάση στα δύσκολα χρόνια της ξηρασίας που είχε πλήξει την Αθήνα, μου ζήτησε μια πρόταση για τον εκσυγχρονισμό της εποπτείας και διαχείρισης του συστήματος των υδατικών πόρων ύδρευσης της Αθήνας, την οποία και εκπόνησα. Την πρόταση που υπέβαλα την διαβίβασε η ΕΥΔΑΠ (αφού την ενσωμάτωσε σε άλλες δικές της) στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή που την ενέκρινε και τη χρηματοδότησε. Το 1998 η ΕΥΔΑΠ μου ζήτησε να την υλοποιήσω μέσω ερευνητικού προγράμματος.
Έτσι ξεκίνησε το χειρότερο εξάμηνο της επαγγελματικής μου ζωής. Όμως τα κατάφερα χωρίς να υποχωρήσω: στο τέλος του εξαμήνου πέρασα από έγκριση του Τομέα (!) την ανάληψη του ερευνητικού προγράμματος.
Σήμερα, το διάβασμα των πρακτικών των τριών Γενικών Συνελεύσεων του Τομέα (στις 10-12-1998, 14-1-1999 και 11-3-1999) που χρειάστηκαν προκειμένου να εγκριθεί η ανάθεση του προγράμματος, μου προκαλεί εύθυμη διάθεση. Όμως τότε, όντας 15 χρόνια νεότερος, οι άδικες πιέσεις που είχα υποστεί με είχαν αναστατώσει και είχα αισθανθεί έντονη προσβολή της προσωπικότητάς μου. Είναι χαρακτηριστικό του κλίματος που επικράτησε το γεγονός ότι για πρώτη και μοναδική φορά στα χρονικά του Τομέα ζητήθηκε από τον διευθυντή (και δεν το ζήτησα εγώ) η απομαγνητοφώνηση και η έκδοση πλήρων πρακτικών (ενώ πάντα εκδίδονται συνοπτικά πρακτικά).
Με αυτή τη διαδικασία του “επείγοντος” (την πλάκα που επιχειρώ να κάνω μπορεί να την καταλάβει κανείς αν διαβάσει τα πρακτικά) τελικώς εγκρίθηκε το πρόγραμμα με 10 ψήφους υπέρ, 1 κατά και 4 λευκά. Κανένας απ’ τους διευθυντές των τεσσάρων εργαστηρίων δεν το υπερψήφισε.
Το πρόγραμμα πήγε καλά και παρήγαγε 29 παραδοτέα και 26 δημοσιεύσεις, όλα διαθέσιμα στο διαδίκτυο. Αλλά είχε και ύστερο απόηχο, όπως δείχνει για παράδειγμα η πρόσκληση να παρουσιαστεί η γενική φιλοσοφία και η μεθοδολογία σε workshop στις ΗΠΑ όλων των Αμερικανικών κυβερνητικών υπηρεσιών που εμπλέκονται στη διαχείριση του νερού (US Army Corps of Engineers, US Geological Survey, US Bureau of Reclamation, National Oceanic and Atmospheric Administration, US Environmental Protection Agency), και να δημοσιευτεί στη συνέχεια σε special issue για το υπόψη θέμα στο σχετικό αμερικάνικο περιοδικό.
Στη διάρκεια της εκπόνησης του προγράμματος συνέπεσε να προκηρυχτεί από τη ΓΓΕΤ το Πρόγραμμα Άκμων που ενίσχυε ερευνητικές και εργαστηριακές υποδομές (κυρίως για αγορά εξοπλισμού) με προϋπόθεση να έχουν συναφθεί συμβάσεις με επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα για διεξαγωγή προγραμμάτων παροχής υπηρεσιών. Το ποσό επιχορήγησης από το πρόγραμμα έφτανε στο 100% του αντίστοιχου προϋπολογισμού των συμβάσεων με τις επιχειρήσεις. Εκπληρώνοντας την πιο πάνω προϋπόθεση με τις συμβάσεις που είχα με την ΕΥΔΑΠ (είχε στο μεταξύ γίνει ΑΕ), υπέβαλα σχετική πρόταση για επιχορήγηση από τη ΓΓΕΤ που έλαβε αρχική έγκριση για χρηματοδότηση με 353 000 €.
Τα υπόλοιπα αναφέρονται σε αναφορά μου προς τον τότε Διευθυντή του Τομέα. Δυστυχώς, η πρόταση προσέκρουσε σε διευθυντές και αυτή η χρηματοδότηση ποτέ δεν έφτασε στο ΕΜΠ, με αποτέλεσμα ο υπάλληλος της ΓΓΕΤ να απορεί που δεν ζητήσαμε να πάρουμε την χρηματοδότηση. Ο τότε Πρόεδρος της Σχολής Κ. Μουτζούρης προσπάθησε να δώσει λύση (και σε αναγνώριση τον αναφέρω ονομαστικά, παρόλο που προσπάθησα να αποφύγω τις ονομαστικές αναφορές). Η λύση που προώθησε ήταν να εγκριθεί προϋπάρχουσα πρόταση άλλων μελών ΔΕΠ για ίδρυση ενός Εργαστηρίου Συστημάτων Υδρο-Ενεργειακών Έργων, στο οποίο θα συμμετείχα και εγώ και το οποίο θα έπαιρνε προίκα τα 353 000 € για τις υποδομές του. Εγώ συμφώνησα ασμένως και όπως με είχε ενημερώσει ο τότε Πρόεδρος συμφώνησαν και όλοι οι διευθυντές, οπότε θα προχωρούσε έτσι. Όμως μετά από λίγο καιρό με ενημέρωσε ότι ένας/μία από τους διευθυντές άλλαξε γνώμη και το σχέδιο ναυάγησε.
Πιστεύω με αυτά να έκανα σαφέστερο σε ποιες νοοτροπίες αναφερόμουν καθώς και ποιά ήταν η εμπλοκή μου στη δημιουργία του εν λόγω εργαστηρίου.
Μια που επιλέγεις/επιβάλλεις αυτό το βήμα ανταλλαγής απόψεων, ως δήθεν το μόνο δημοκρατικό όπως έχεις ισχυριστεί, θα σου αντιπρότεινα το face book σαν δική μου επιλογή.
Σοβαρά μιλώντας, δεν θα ασχοληθώ με μια αντιπαράθεση εδώ. Όμως ως ο τότε διευθυντής του τομέα (γιατί εμμέσως ονοματίζεις Δημήτρη και καλά κάνεις) σου χρωστώ μια απάντηση (αν και κατ ιδίαν στην έχω δώσει κατ επανάληψη). Προτείνω λοιπόν μια συζήτηση στον Τομέα (ο οποίος δεν υποκαθίσταται από δημοσιογραφικού τύπου ιστοσελίδες) για το θέμα και τις τότε ενέργειες όλων μας για να τα ξαναπούμε μια και καλή και δια των πρακτικών. Στη διάθεσή σου.
Ανδρέα, ευχαριστώ για το σχόλιο. Τα λόγια που αναφέρεις για μένα (“το μόνο δημοκρατικό”) δεν θυμάμαι να τα είπα, αλλά τη διαφάνεια την επιδιώκω.
Δεν κατάλαβα την ανάγκη για συνέλευση Τομέα. Αν είναι να μου ζητήσει κάποιος συγγνώμη, τότε δεν χρειάζεται συνέλευση —προτιμώ πιο informal, π.χ. εδώ ή στο facebook (δεν έχω λογαριασμό αλλά πολύ πιθανόν κάποιος θα μου το πει).
Αν πάλι σκέφτεσαι κάτι σε mobbing, δεν σκοπεύω να το υποστώ. Μεγαλώσαμε πια. Καν’τε το χωρίς εμένα και στείλ’τε μου τα αναλυτικά πρακτικά να τα αναρτήσω εδώ.
Νομίζω Δημήτρη πως ήμουν σαφής ότι δεν επιθυμώ να κάνω διάλογο μέσω της σελίδας σου, γι αυτό δε θα σχολιάσω τα όσα περί συγνώμης, mobbing κλπ γράφεις (άσε που έχω πρόβλημα να τα καταλάβω). Στο ξαναλέω πάντως. Υπάρχει και η προσωπική επαφή, τα ε μαίηλ και τα όργανα. Αν θες ανταλλαγή απόψεων ευχαρίστως με όλους αυτούς τους τρόπους. Στη σελίδα αυτή (σε ότι με αφορά) θα κάνεις μονόλογο και κατά συνέπεια αφήνω σε σένα να κρίνεις αν είναι σωστό να συνεχίσεις να ασχολείσαι μαζί μου στους μονολόγους σου αυτούς.
Ανδρέα, σε ευχαριστώ και πάλι, ιδίως για τη συμβολή σου ώστε η ανάρτησή μου να μην είναι τελείως μονόλογος, παρόλο που και αυτός καμιά φορά (αν πετύχει που λένε…) έχει τη σημασία του.
Νομιζα και γω ότι είχα κάνει σαφές ότι ο λόγος που τα έγραψα αυτά ήταν να απαντήσω με πληρότητα σε κριτική που δέχτηκα προχτές για μια προ δεκαετίας (και βάλε) θέση μου. Ήσουν παρών και άκουσες την κριτική —νομίζω μάλιστα ότι ήταν καλοπροαίρετη αλλά παράλληλα έδειχνε ότι είχε παντελώς ξεχαστεί το όλο ιστορικό πλαίσιο. Αναγκάστηκα λοιπόν να το αναπολήσω και έτσι προέκυψε αυτό. Επειδή τα προφορικά ξεχνιούνται, ενώ καμιά φορά μπαίνει και το χαλασμένο τηλέφωνο και οι υποκειμενικές στρεβλώσεις, θεώρησα αυτόν τον τρόπο ως πιο αποδοτικό και προσαρμοστικό για την περίπτωση λαθών, τα οποία μπορεί να διορθώνονται στην πορεία.
Όμως σέβομαι απόλυτα την προτίμησή σου για ανταλλαγή απόψεων με “προσωπική επαφή, τα ε μαίηλ και τα όργανα” όπως λες. Από την άλλη, δεν ζήτησα καμιά συζήτηση σε όργανα, ούτε έχω τέτοια διάθεση. Νομίζω τα όργανα έχουν να ασχοληθούν με σοβαρά θέματα για το μέλλον, δεν χρειάζεται να ξύνουν το παρελθόν. Αλλά το παρελθόν, πιστεύω, προσφέρει εξαιρετικά χρήσιμο υλικό για προσωπικούς προβληματισμούς.