Πόσο αγαπάμε τα γεφύρια μας;

Η  Ήπειρος, όπου γεννήθηκα και έζησα τα παιδικά μου χρόνια, είναι ξακουστή για τα γεφύρια της. Τα αγαπάμε αλλά όχι τόσο ώστε να τα διατηρήσουμε. Οι φυσικοί κίνδυνοι και τα ακραία φαινόμενα δεν αποτελούν ισχυρή αιτιολογία όταν τα χάνουμε. Ούτε τον μόνο λόγο για να πέφτουν τα γεφύρια. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι άλλο ένα γεφύρι στα μέρη μου, το γεφύρι του Κοράκου στον Αχελώο.

Στις 28 Μαρτίου του 1949 το πρωί το βομβάρδισαν οι κυβερνητικές δυνάμεις για να μην περάσει απέναντι ο Δημοκρατικός Στρατός (Καπετάν Γιώτης – Χαρίλαος Φλωράκης και Καπετάν Διαμαντής – Γιάννης Αλεξάνδρου). Δεν το πέτυχαν και έτσι πέρασε ο Δημοκρατικός Στρατός που στη συνέχεια το ανατίναξε για να μην τον ακολουθήσουν οι κυβερνητικές δυνάμεις. Μια χαρακτηριστική περίπτωση συναγωνισμού αυτοκαταστροφής στην ιστορία της Ελλάδας.

Για το γεφύρι της Πλάκας που έπεσε σήμερα ήταν θέμα χρόνου η κατάρρευση, αφού οι παροικούντες γνώριζαν πως είχε υποσκαφεί η θεμελίωσή του και υποστεί βλάβες το σώμα του γεφυριού (βλ. ανάρτηση του 2011 σε μπλογκ και ντοκιμαντέρ της ΕΤ1).

Όμως κινδυνεύει και το γεφύρι της Άρτας, μοναδικό σύμβολο της χώρας, κάτι σαν Παρθενώνας της Ηπείρου. Χθες διασώθηκε—άντεξε στην παροχή των 1800 m³/s που πέρασε, σύμφωνα με πληροφορίες.  Αλλά η στάθμη στον ταμιευτήρα είναι εξαιρετικά υψηλή, τα εδάφη στη λεκάνη κορεσμένα και οι μετεωρολογικές προγνώσεις δίνουν βροχές για την εβδομάδα που έρχεται. Ευτυχώς το φράγμα Πουρναρίου λειτουργεί ανασχετικά (η φυσική εισροή στο Πουρνάρι φαίνεται να έφτασε σήμερα τα 2300 m³/s σύμφωνα με πληροφορίες), αλλά αυτό δεν φτάνει. Χρειάζεται τα πλημμυρικά νερά να έχουν και άλλη διέξοδο, εκτός της κύριας κοίτης που γεφυρώνει το ιστορικό γεφύρι. Το πρόβλημα έχει εντοπιστεί, οι παροχές έχουν προσδιοριστεί και τα απαιτούμενα έργα έχουν μελετηθεί εδώ και μια πενταετία. Απ’ ό,τι ξέρω δεν προχώρησε τίποτε. Τότε οι αρμόδιοι είπαν ότι οι παροχές που βγάλαμε είναι μεγάλες και τα έργα φαραωνικά. Βέβαια τα έργα θέλουν χρήματα και χρήματα δεν έχουμε. Αλλά, αν συνειδητοποιήσουμε τι κινδυνεύουμε να χάσουμε–και ότι ο κίνδυνος είναι υπαρκτός, ίσως τα βρούμε.