Η πρώτη φορά που συμμετείχα σε απεργία, από το 2002 που προσλήφθηκα ως υπάλληλος στο ΕΜΠ, ήταν το 2003. Ο σύλλογός μου είχε προκηρύξει εικοσιτετράωρη απεργία, αφενός για διαμαρτυρία ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ, και αφετέρου με κάτι οικονομικά αιτήματα. Επειδή όμως θεωρούσα (και ακόμα θεωρώ) ανούσιο και άκομψο το να ανακατέψεις αυτά τα δύο θέματα σε μια απεργία, τη μετέτρεψα για μένα σε στάση εργασίας: πήγα στην πορεία διαμαρτυρίας για τον πόλεμο, και όταν τέλειωσε επέστρεψα στη δουλειά μου.
Ξανασυμμετείχα σε απεργία πάνω από τέσσερα χρόνια αργότερα. Θεωρούσα ότι οι απεργίες έχουν γίνει συνήθεια ενώ πρέπει να γίνονται κατ’ εξαίρεσιν, και πίστεψα ότι τα σχέδια της τότε κυβέρνησης να πειράξουν τα ασφαλιστικά ταμεία, το Δεκέμβριο του 2007, ήταν μια τέτοια εξαίρεση. Αργότερα όμως το μετάνιωσα. Σκέφτηκα πως το καλοκαίρι του 2007 είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο με τα ομόλογα, και αμέσως μετά, το Σεπτέμβριο, με το να ξαναψηφίσουμε την ίδια κυβέρνηση, ήταν σαν να λέμε «καλά τα πηγαίνετε, συνεχίστε». Τι περιμέναμε λοιπόν για τη συνέχεια; Είχε νόημα να διαμαρτυρηθώ στα συγκεκριμένα άτομα; Σήμερα πιστεύω ότι ίσως αυτή η ερμηνεία του εκλογικού αποτελέσματος ήταν αφελής, αλλά το ερώτημα παραμένει ίδιο: για ποιο λόγο έκανα απεργία; Για να διαμαρτυρηθώ στη διοίκηση του ιδρύματός μου; Στην κυβέρνηση; Ή μήπως στους φοιτητές, επειδή την ψήφισαν; Κι αν υποθέσουμε ότι διαμαρτυρόμουν στους φοιτητές, αυτοί το καταλάβαιναν; Επιπλέον, τι γίνεται με τη δουλειά που πάει πίσω; Ο γιατρός που απεργεί θα αφήσει τους ασθενείς του χωρίς περίθαλψη, ή μήπως θα δουλέψει λίγο παραπάνω τις επόμενες μέρες για να αναπληρώσει; Ο υπάλληλος που διεκπεραιώνει αιτήσεις θα τις αφήσει να συσσωρεύονται, με αποτέλεσμα τελικά να την πληρώσει ο πολίτης του οποίου έχει κολλήσει η υπόθεση;
Τελικά η προσωπική απάντηση που έδωσα πρόσφατα είναι πως με την απεργία εξοικονομώ χρόνο τον οποίο μπορώ να χρησιμοποιήσω υπέρ του εκάστοτε αγώνα. Έχει νόημα να απεργήσω μόνο αν το χρόνο που δεν προσέρχομαι στη δουλειά μου τον αφιερώσω για να συμβάλω, με κάποιο τρόπο, στην ικανοποίηση του αιτήματος της απεργίας. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί πράγματι, αν χρειάζεται, να δουλέψω λίγο παραπάνω τις επόμενες ημέρες για να μην πάει πίσω η δουλειά. Σημαίνει επίσης ότι το να πάω στη δουλειά μου μπορεί να είναι καλύτερος τρόπος να αγωνιστώ σε σχέση με το να απεργήσω: αν είμαι δημοσιογράφος, έχει νόημα να απεργήσω αν π.χ. γράφω στην αθλητική στήλη ενώ η απεργία έχει πολιτικό θέμα· ή αν ο εκδότης μου αρνείται να δημοσιεύσει αυτό που θέλω και μπορώ σε κάποιο μπλογκ να ενημερώσω τον κόσμο καλύτερα· αλλιώς είναι καλύτερο να μην απεργήσω. Αν είμαι οδηγός μέσου μαζικής μεταφοράς, ενδέχεται το καλύτερο που μπορώ να προσφέρω να είναι η μεταφορά συναγωνιστών μου στο χώρο της πορείας. Πάντως το να μην προσέλθω στη δουλειά μου και απλώς να κάτσω σπίτι μου δεν εξυπηρετεί σε τίποτε εκτός από το να ταλαιπωρεί τους άλλους. Ο πιο απλός τρόπος να αξιοποιούμε την απεργία είναι να πηγαίνουμε στην πορεία, όπου όμως είναι ανάγκη και να συζητάμε με άλλους για το τι άλλο μπορούμε να κάνουμε. Αποφάσισα ότι μπορώ να προσφέρω πιο πολλά γράφοντας για διάφορα θέματα, και γι’ αυτό αφιέρωσα τους τελευταίους μήνες μερικές μέρες απεργίας για να στήσω αυτό το μπλογκ, και τη σημερινή μέρα απεργίας για να γράψω αυτό το κείμενο.
Μια και το θέμα της σημερινής απεργίας είναι το εργασιακό, που έχει τη βάση του στο οικονομικό, να πληροφορήσω όσους δεν το ξέρουν, και να θυμίσω σ’ όσους το ξέρουν, ότι το οικονομικό πρόβλημα του πλανήτη οφείλεται σ’ ένα μεγάλο ψέμα. Όταν δανείζεστε λεφτά από ένα φίλο σας, ο φίλος σας έχει μετά λιγότερα απ’ όσα είχε πριν σας δανείσει. Όμως, δεν συμβαίνει το ίδιο όταν παίρνετε δάνειο από μια τράπεζα: τότε, τα χρήματα που εμφανίζονται ως δια μαγείας στο λογαριασμό σας δεν τα στερείται η τράπεζα· είναι καινούργιο χρήμα που προηγουμένως δεν υπήρχε, και το χρήμα που κυκλοφορεί στην αγορά, στο συντριπτικό ποσοστό του (κάποιοι λένε όλο, αλλά δεν είχα τον καιρό να κατανοήσω σε βάθος τη λειτουργία του οικονομικού συστήματος για να το επαληθεύσω), έχει δημιουργηθεί με τη διαδικασία δανεισμού. Οι τράπεζες, δηλαδή, δανείζουν χρήματα που δεν έχουν, και στη συνέχεια έχουν την αξίωση πληρωμής τόκου επ’ αυτών· και επειδή το χρήμα που υπάρχει στην αγορά δεν επαρκεί για να αποπληρωθούν και το κεφάλαιο και οι τόκοι, ο μόνος τρόπος είναι να ληφθούν νέα δάνεια. Με ένα τόσο παρανοϊκό οικονομικό σύστημα, ήταν δεδομένο ότι όλες οι οικονομίες θα κατέρρεαν κάποια στιγμή, και όσα λέγονται περί διαφθοράς και κακής διαχείρισης κρύβουν αυτή την απλή αλήθεια. Για περισσότερα, σας παρακαλώ να δείτε (και να ξαναδείτε, αν το έχετε ήδη δει) το βίντεο Money as debt (αν ψάξετε λίγο μπορεί να βρείτε και αντίγραφά του με ελληνικούς υπότιτλους).
Vangelis says
Το Money as debt εξηγεί γιατί οικονομίες όπως αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών περνάνε κρίση. Δεν δίνει κανένα ελαφρυντικό για οικονομίες όπως της Ελλάδας όπου ο τεμπέλης δημόσιος υπάλληλος παίρνει πριμ παραγωγικότητας, στις ΔΕΚΟ αμείβονται με μισθούς ανώτερων δικαστικών για να πατάνε ένα κουμπί (είτε οδηγός τρένου ΗΣΑΠ, είτε χειριστής φορτίου ΔΕΗ κλπ) και η πλειοψηφία αυτών που κατέχουν νευραλγικά πόστα χρηματίζονται (εφοριακοί, υπάλληλοί σε πολεοδομίες, νομαρχίες κλπ). Ήρθε η στιγμή να πληρώσουμε τη σπουδαιοφάνεια και την ανωριμότητα μας.
Η απεργία έχει για μένα το νόημα της συμβολικής αντίστασης για την τιμή των όπλων.
Φερώνυμος says
Αγαπητέ Αντώνη,
Ενα πολύ καλό και αποκαλυπτικό άρθρο πάνω στην ίδια γραμμή με το βίντεο που αναφέρεις είναι το άρθρο του Β. Βιλιάρδου:
http://www.x-hellenica.gr/PressCenter/Articles/2244.aspx?ID=2244