Δεν ξέρω πως μου βγήκε αυτός ο τίτλος. Ίσως να με επηρέασε η εβδομάδα των παθών που πλησιάζει. Ή ίσως να είμαι επηρεασμένος από τις συζητήσεις γύρω από τη «μεταρρύθμιση» στα ΑΕΙ, που για μια ακόμη φορά συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας με τον νέο υπουργό Γ. Μπαμπινιώτη να έχει δυσαρεστήσει τους «μεταρρυθμιστές». Είναι αναμενόμενο να υπάρχουν αντιδράσεις στη θαρραλέα στάση του Γ. Μπαμπινιώτη από τους πολιτικούς πρωτεργάτες της «μεταρρύθμισης» και αυτό δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Μάλλον με χαροποιεί το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός αναγκάστηκε να μιλήσει για βελτιωτικές αλλαγές. Όμως με λυπεί ιδιαίτερα η επίθεση στον Γ. Μπαμπινιώτη μιας παράταξης πανεπιστημιακών, ιδίως για το λόγο ότι, δυστυχώς, είχα και εγώ μέχρι πρόσφατα μια κάποια σχέση με αυτή την παράταξη (έμμεσα, λόγω της συμμετοχής της στην ευρύτερη Ακαδημαϊκή Πρωτοβουλία του ΕΜΠ). Τα πλέον λυπηρά στοιχεία στην ανακοίνωση είναι:
- Η ασυμβατότητα της λογικής αυτής της παράταξης με την επιστημονική προσέγγιση (αφού δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι οι λόγοι που δεν εφαρμόστηκε ο νόμος οφείλουν να αναλυθούν με την ψυχραιμία του ορθού λόγου, βάζοντας στην άκρη τις θερμές παραταξιακές επιθυμίες ή και προσωπικές επιδιώξεις).
- Η αποκάλυψη ότι η παλιότερη «κριτική» αυτής της παράταξης στο νόμο («κριτική» που συνάδελφος είχε χαρακτηρίσει εύστοχα ως «μέρος του κατηγορητηρίου») αποτελούσε απλώς ένα φτηνό πρόσχημα.
- Η εμμονή της παράταξης στη λογική του διχασμού (την ώρα που, αν μη τι άλλο, η κίνηση Μπαμπινιώτη θα μπορούσε να δώσει μια διέξοδο πολλαπλών συμφιλιώσεων).
Μετά από αυτή τη γενική εισαγωγή διευκρινίζω ότι, στην πραγματικότητα, σε αυτή την ανάρτηση θέλω απλώς να συνεχίσω το θέμα που άνοιξα σε προηγούμενη με τίτλο «Χαζεύοντας το Google Scholar». Γιατί προτιμώ το Google Scholar από άλλες, πιθανόν πιο αξιόπιστες πηγές πληροφόρησης για πανεπιστημιακούς, όπως το Scopus και το Web of Knowledge; Κυρίως γιατί η πληροφόρηση που παρέχει είναι ελεύθερη για όλους στην υφήλιο, χωρίς να χρειάζεται συνδρομή, και γι’ αυτό η διαφανέστερη (ενώ αντίθετα, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές το Web of Knowledge δεν είναι προσβάσιμο απ’ τα ελληνικά πανεπιστήμια, μάλλον γιατί δεν έχουμε να πληρώσουμε τη συνδρομή). Επίσης το Google Scholar περιλαμβάνει κάθε είδους συγγραφικό έργο προσπελάσιμο από το Διαδίκτυο (δημοσιεύσεις σε περιοδικά, παρουσιάσεις σε συνέδρια, βιβλία κ.ά.), ή ακόμη και απλώς αναφερόμενο από πηγές στο Διαδίκτυο. Έτσι δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι το σημαντικό έργο του είναι πολύ μεγάλο και δεν χωράει στις βάσεις δεδομένων κτλ. Με άλλα λόγια, το Google Scholar έχει «ξεβρακώσει» με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο τους πανεπιστημιακούς—και ευρύτερα όσους έχουν διεθνές συγγραφικό έργο (και συγγνώμη που δεν βρήκα πιο κομψή λέξη, αλλά πάντως έλεγξα ότι η εντός εισαγωγικών λέξη περιέχεται στα λεξικά και του Μπαμπινιώτη και του Κριαρά).
Κατ’ αρχάς αυτοί που θέλουν να προβάλουν το συγγραφικό έργο τους μέσω του Google Scholar μπορούν να το κάνουν πολύ απλά, όπως εγώ. Ουσιαστικά χρειάζονται δύο απλά πράγματα. Πρώτον, να χρησιμοποιήσουν τις δυνατότητες αναζήτησης που δίνει το Google Scholar για να εντοπίσουν και να οργανώσουν τις δημοσιεύσεις τους. Δεύτερον, να δηλώσουν στο Google Scholar ότι θέλουν η πληροφορία για το έργο τους να είναι public.
Το ερώτημα που θέλω να εξετάσω εδώ είναι το εξής: Αν κάποιος δεν οργανώσει ή δεν κάνει public την πληροφορία για το έργο του, εξασφαλίζει το Google Scholar την απαραίτητη διαφάνεια ώστε μπορούμε να τη δούμε αυτή την πληροφορία; Η απάντηση είναι: Ναι, θα τη δούμε αλλά μπορεί να θέλουμε λίγο παραπάνω δουλειά. Συγκεκριμένα μπορεί να χρειαστεί λίγες δοκιμές για να αποσαφηνίσουμε αν οι εργασίες που βρίσκουμε είναι του συγγραφέα που ψάχνουμε. Επίσης αν ενδιαφερόμαστε για ποσοτικούς δείκτες (βιβλιομετρικά δεδομένα όπως αριθμός αναφορών, h-index, hI-norm* κ.ά.), τότε θα χρειαστεί να εγκαταστήσουμε και να χρησιμοποιήσουμε ένα πολύ ωραίο δωρεάν πρόγραμμα, το Publish or Perish.
Δίνω πιο κάτω διάφορα παραδείγματα για το πώς χρησιμοποιούμε το Google Scholar και πού μπορεί να μας είναι χρήσιμο. Όπου δίνω βιβλιομετρικά δεδομένα, έχω χρησιμοποιήσει και το Publish or Perish. Φοβάμαι ότι για να κατανοηθούν τα παραδείγματα χρειάζεται να ακολουθήσουμε τους συνδέσμους που δίνονται, κάτι που θα κάνει την ανάγνωση κουραστική, αλλά πιστεύω προσφέρει κάτι, ιδίως στους νέους ερευνητές που θέλουν να εξοικειωθούν με την αναζήτηση πληροφοριών για την έρευνά τους. Αναγκαστικά, τα πρόσωπα των παραδειγμάτων είναι υπαρκτά ή ιστορικά, ώστε η πληροφορία γύρω από αυτά να είναι επίσης υπαρκτή, αλλά οι ιστορίες που αναφέρω για τα πρόσωπα μπορεί να είναι φανταστικές.
Παράδειγμα 1
Συνάδελφός μας, ονόματι Ιούδας Ισκαριώτης, μας εκμυστηρεύεται ότι οργανώνει αναβάθμιση του χώρου όπου εργαζόμαστε και ότι έχει καταστρώσει τέλειο σχέδιο για το σκοπό αυτό. Θα τον εμπιστευτούμε; Βεβαίως η απάντηση δεν είναι απλή, αλλά δεν βλάπτει να πάμε στο Google Scholar να δούμε το ως τώρα έργο του. Τα βήματα είναι απλά.
- Πάμε στη διεύθυνση http://scholar.google.gr.
- Στο κουτάκι της αναζήτησης γράφουμε τη φράση author:judas-iscariot και πατάμε το κουμπί της αναζήτησης. Προσοχή ότι δεν πρέπει να υπάρχει διάστημα πριν και μετά την άνω-κάτω στιγμή, ότι χρειάζεται ενωτικό ανάμεσα στο όνομα και το επώνυμο, και ότι το ονοματεπώνυμο πρέπει να είναι με λατινικούς χαρακτήρες.
Το Google Scholar μας δίνει άμεσα το αποτέλεσμα [εν προκειμένω μάλλον ασαφές, πολύ λίγες εργασίες, με ελάχιστες αναφορές]. Δοκιμάζουμε επίσης την εναλλακτική αναζήτηση με κλειδί το author:j-iscariot [αποτελέσματα παρόμοια].
Η αλήθεια είναι ότι ως εδώ κάναμε γκάφα. Τυχαίνει ο συνάδελφός μας να μην έχει ιδιαίτερο συγγραφικό έργο, αλλά το έργο του να έχει γίνει αντικείμενο μελέτης άλλων. Για να το δούμε αυτό ψάχνουμε το όνομά του στους τίτλους εργασιών άλλων συγγραφέων, με κλειδί intitle:judas-iscariot [212 εργασίες].
Παράδειγμα 2
Θέλουμε να μάθουμε για το έργο μεταρρυθμιστή που φέρεται να λέγεται Μαρτίνος Λούθηρος. Κατά τα γνωστά, author:martin-luther. Θα δούμε όμως ότι τα περισσότερα κείμενα που εμφανίζονται είναι κάποιου άλλου, του Martin Luther King. Άρα θα πρέπει να εξαιρέσουμε αυτές τις εργασίες, κάτι εύκολο: author:martin-luther -king (διάστημα πριν το -king, όχι διάστημα ανάμεσα στο – και στο king). Και πάλι παίρνουμε διάφορα ασαφή αποτελέσματα, οπότε καταλήγουμε όπως πριν στην αναζήτηση intitle:martin-luther -king [4520 εργασίες].
Αλλά ας αφήσουμε τη χρησιμότητα του Google Scholar για τη μελέτη της ιστορίας και ας δούμε μερικά σημερινά παραδείγματα.
Παράδειγμα 3
Εκλέκτορας για εκλογή επίκουρου καθηγητή (της χαμηλότερης, κατά το νέο νόμο, βαθμίδας καθηγητή), στον Τομέα Υδατικών Πόρων και Περιβάλλοντος (όπου υπηρετώ) θέλει να δει αν το έργο ενός υποψηφίου δικαιολογεί τη θετική ψήφο του. Ο υποψήφιος λέγεται Δημήτρης Δερματάς (στην πραγματικότητα είναι ο νεότερος επίκουρος καθηγητής που εκλέξαμε στον Τομέα μου). Κατά τα γνωστά, author:d-dermatas [104 εργασίες, 910 αναφορές, h-index=16, hI-norm=9].
Παράδειγμα 4
Έστω πρωθυπουργός, γνωστός για την εμμονή του στην αξιοκρατία και στο να επιλέγει τους άριστους και όχι τους αρεστούς. Ας υποθέσουμε ότι μας ζητά τη γνώμη μας για την επιλογή υφυπουργού παιδείας, διά βίου μάθησης και θρησκευμάτων με αρμοδιότητα στα θέματα ανώτατης εκπαίδευσης. Προφανώς θα τον συμβουλεύσουμε να διαλέξει πανεπιστημιακό και όχι πολιτικό για αυτή τη θέση. Όντας ο υφυπουργός πανεπιστημιακός θα ξέρει εκ των έσω την κατάσταση στο ελληνικό πανεπιστήμιο και τα χάλια των Ελλήνων πανεπιστημιακών, και έτσι θα μπορεί να συμβάλει άμεσα στην πληροφόρηση της κοινωνίας και ειδικότερα στη διαφώτισή της ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι «μπάχαλο» και οι πανεπιστημιακοί άχρηστοι. Και φυσικά θα είναι σε θέση να κάνει τη σωστή διάγνωση και να βρει τη σωστή θεραπεία, προτείνοντας μια τέτοια «μεταρρύθμιση» που ακόμη και αν αναγκαστεί ο πρωθυπουργός να τον απομακρύνει από τη θέση του, οι διάδοχοί του θα τη συνεχίσουν και οι φωτισμένοι βουλευτές και σωτήρες μας με συντριπτική πλειοψηφία θα τη θεσμοθετήσουν. Τέλος, εφόσον θα είναι ο ίδιος άριστος, θα μπορεί να κουνάει το δάχτυλο στους αρεστούς και στους άχρηστους.
Εδώ μπορεί να χρειαστεί να κάνουμε διάφορες δοκιμές στο Google Scholar, αλλά αργά ή γρήγορα θα καταλήξουμε μονοσήμαντα στη λύση author:j-panaretos [95 εργασίες, 435 αναφορές, h-index=10, hI-norm=7], ιδίως αφού δούμε ότι η δεύτερη σε αναφορές (και ίσως η πιο πρόσφατη) εργασία του αναφέρεται ακριβώς στο αντικείμενο που πραγματευόμαστε εδώ, δηλαδή τη χρήση βιβλιομετρικών δεικτών για την αξιολόγηση ερευνητικών επιδόσεων.
Παράδειγμα 5
Γνωστή μας υπουργός παιδείας, διά βίου μάθησης και θρησκευμάτων, ξακουστή για την επιμονή της για κυβέρνηση αρίστων, ζητά τη συμβουλή μας για την επιλογή ειδικού γραμματέα ανώτατης εκπαίδευσης. Φυσικά και πάλι θα τη συμβουλεύσουμε να πάρει πανεπιστημιακό μεταρρυθμιστή με άριστες επιδόσεις, για τους ίδιους λόγους όπως στο Παράδειγμα 4. Μετά από λίγη προσπάθεια θα καταλήξουμε στην επιλογή author:v-papazoglou [76 εργασίες, 310 αναφορές, h-index=10, hI-norm=6].
Τώρα, αν τα παραπάνω τα βρίσκετε κάπως σουρεαλιστικά ή ακατανόητα, λυπάμαι. Μάλλον δεν είχα έμπνευση. Αν υπάρχουν λάθη στα παραδείγματα που έδωσα, θα φανούν από τα σχόλια και φυσικά θα τα διορθώσω.
——-
* Το τι σημαίνουν και πως υπολογίζονται οι δείκτες h-index και hi-norm αναλύονται στο Publish or Perish. Ειδικότερα, ο τελευταίος δείκτης, γνωστός και ως individual h-index, κάνει κανονικοποίηση των αναφορών με βάση τον αριθμό των συγγραφέων, διαιρώντας τον αριθμό των αναφορών σε κάθε δημοσίευση με τον αριθμό των συγγραφέων της δημοσίευσης. Πιστεύω ότι ο δείκτης hi-norm είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός και ηθικά ορθός, αφού αποθαρρύνει την (ελπίζω όχι γενικευμένη αλλά πάντως διεθνή) πρακτική των λαθρεπιβατών (μεγαλο)καθηγητών που επιμένουν να εμφανίζονται ως συγγραφείς σε δημοσιεύσεις στις οποίες δεν έχουν συμβάλει.
Ενημέρωση 2013-07-06: Η ανάρτηση αυτή εξακολουθεί να έχει πολλές επισκέψεις αλλά μερικοί σύνδεσμοι δεν λειτουργούν στην αρχική τους μορφή. Για παράδειγμα, ο αρχικός σύνδεσμος για τα χάλια των Ελλήνων πανεπιστημιακών δεν λειτουργεί για λόγους που έχουν σχέση με αλλαγές στο Google Scholar—αλλαγές που δυστυχώς δυσκολεύουν, αντί να διευκολύνουν την αναζήτηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι, εξαιτίας τέτοιων αλλαγών, το πρόγραμμα Publish and Perish που αναφέρεται πιο πάνω έγινε εξαιρετικά αργό για να παρακάμψει νέους περιορισμούς του Google Scholar. Εν πάσει περιπτώσει, έχω κάνει αλλαγές σε ορισμένους συνδέσμους ώστε να λειτουργούν σχετικά αξιόπιστα, αν και δυστυχώς σε κάποιες περιπτώσεις παρεισφρέει και άσχετη πληροφορία (ευτυχώς όχι εκτεταμένη).
Διευκρινίζω ότι το Δελτίο Τύπου της ΚΙΠΑΝ που αναφέρεται πιο πάνω έχει ημερομηνία 31 Μαρτίου, άρα δεν είναι πρωταπριλιάτικο. Όλες οι άλλες πληροφορίες είναι ελέγξιμες στην πηγή τους, οπότε φαντάζομαι θα φανεί από τα σχόλια αν υπάρχει κάτι πρωταπριλιάτικο.
Με την ευκαιρία, μέχρι χτες που το έλεγξα, είχα πρόσβαση στο Scopus–αλλά όχι στο Web of Knowledge. Δεν ξέρω αν μου κάνει πρωταπριλιάτικο αστείο, αλλά σήμερα δεν έχω ούτε στο Scopus. Πάντως στα παραπάνω χρησιμοποιώ μόνο Google Scholar, οπότε δεν επηρεάζονται. Βέβαια, είναι χρήσιμες και οι άλλες βάσεις δεδομένων και ελπίζω να πληρώσουμε τις οφειλόμενες συνδρομές και να επανασυνδεθούμε.
Ο αείμνηστος Θεοχάρης, είχε ως γνωστόν στόχο να φτάσει τα 1000 papers, τελικά έφτασε τα 960 περίπου.
Το προσωπικό του τομέα Μηχανικής, εκτός βέβαια από όσους συνεργαζόταν με τον Μυλωνά, ήταν υποχρεωμένο να βάζει και το όνομα του Θεοχάρη σε κάθε άρθρο που υπέβαλλε.
Ακόμα και μετά το Νόμο Πλαίσιο 1268/82 στον εν λόγω τομέα επικρατούσε καθεστώς έδρας.
Ο μόνος Υ.Δ. με επιβλέποντα τον Θεοχάρη που έστειλε άρθρα μόνο με το δικό του όνομα, ήταν ο κ. Α. Σιδερίδης και είναι γνωστό πόσα προβλήματα είχε με την εξέλιξη του, παρά το γεγονός ότι είχε συν τοις άλλοις και τρία μεταπτυχιακά…
Ο μόνος λόγος που κανένας από τα άλλα τμήματα δεν είχε αντιδράσει ποτέ για το παρατεταμένο καθεστώς έδρας στον τομέα αυτόν, φαντάζομαι πως είναι τα γεγονότα που σας έχω ήδη αναφέρει και που αφορούν στην περίοδο 9 Οκτωβρίου με 21 Νοεμβρίου 1974…
Με πολλή εκτίμηση,
Πέτρος Κουάκης
Αγαπητέ κύριε Πέτρο Κουάκη, λένε πως ο αποθανών δεδικαίωται και εγώ δεν θα τολμούσα να κάνω σχόλιο για τον Περικλή Θεοχάρη. Όμως, ίσως να έχετε δίκιο γιατί η κρισιμότητα της εποχής που ζούμε επιβάλλει και λίγη ασέβεια.
Γνώρισα τον Αιμίλιο Σιδερίδη το 1994-95 και έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από τον εξαιρετικό αυτόν άνθρωπο και δάσκαλο. Από χιλιόμετρα μακριά φαινόταν απομονωμένος από το “σύστημα”, παρόλο που ο ίδιος, λόγω της σεμνότητας που τον διακρίνει, δεν έκανε ποτέ την παραμικρή νύξη για την αδικία που βίωνε. Πάλι καλά που εδέησαν να του δώσουν μια θέση λέκτορα.
Κύριε Κουκάκη, εμείς οι “εκτός” απαιτούμε να μάθουμε τι συνέβη μεταξύ 9 Οκτωβρίου με 21 Νοεμβρίου 1974.
Δημήτρη πράγματι δυσνόητο (sic) είναι το μήνυμα σου! Δεν κατάλαβα καθόλου πως κολλάει η μη εφαρμογή του Νόμου 4009, (πράγμα που ως γνωστόν σε χαροποιεί ιδιαίτερα) με το Google scholar και τον αριθμό των αναφορών των συγκεκριμένων συναδέλφων. Υπενίσσεσαι ότι είναι λίγες?
Αλεξάνδρα Κατσίρη
Αγαπητή Αλεξάνδρα, ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου, το οποίο με βοηθάει να διευκρινίσω μερικά πράγματα.
Κατ’ αρχάς είμαι όπως όλοι μας υπέρ της εφαρμογής του Νόμου και είμαι αναφανδόν υπέρ της δημοκρατίας. Παράλληλα, έχω χαμηλή εκτίμηση τόσο για τον ίδιο το νόμο 4009, όπως και για τους εμπνευστές του και φυσικά δεν το έχω κρύψει όλα αυτά τα χρόνια. Αν ένας νόμος είναι λάθος, έχουμε καθήκον ως επιστήμονες να το επισημαίνουμε και να ζητούμε τη μη ψήφισή του ή, αν έχει ψηφιστεί, την αλλαγή του. Αναφέρω ένα απλοϊκό παράδειγμα για να καταλάβεις τι εννοώ: ο καθηγητής των μαθηματικών που απέτρεψε την ψήφιση ενός νόμου ότι π = 3.2 (αντί 3.14….) στην Ινδιάνα (βλ. http://en.wikipedia.org/wiki/Indiana_Pi_Bill ) πιστεύω έκανε καλά. Κάνω λάθος; Αλλά ας υποθέσουμε ότι ψηφιζόταν. Θα έπρεπε οι καθηγητές των μαθηματικών να τον εφαρμόσουν;
Δεν υπαινίσσομαι κάτι για τους συγκεκριμένους συναδέλφους. Μια χαρά είναι οι αναφορές τους για αυτό που είναι. Όμως η λέξη μεταρρύθμιση που χρησιμοποίησαν είναι βαριά λέξη και δεν ταιριάζει. Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, για παράδειγμα, ξέρω ότι έκανε ο Ευάγγελος Παπανούτσος ή ο Δημήτρης Γληνός. Η πρόχειρη προσαρμογή ξένων προτύπων ή στερεοτύπων δεν λέγεται έτσι. Στο ΕΜΠ αντισταθήκαμε στα πρότυπα αυτά επί χρόνια (ας αναφέρω και το Θέμη Ξανθόπουλο, τον τότε πρύτανη που σήκωσε το βάρος). Δεν πιστεύω ότι κάναμε λάθος. Οι συνάδελφοι από άλλες ευρωπαϊκές χώρες που συζητώ λένε ότι καλά κάναμε και κοιτάζουν πώς και οι ίδιοι θα γυρίσουν πίσω.
Η δική μου θέση είναι ότι χρειαζόμαστε περισσότερη και πιο υπεύθυνη δημοκρατία και περισσότερη διαφάνεια για τα λύσουμε τα υπαρκτά προβλήματα, τα οποία δεν πρέπει να μεγαλοποιούμε, γιατί παρά τα προβλήματα το ΕΜΠ κάνει καλά τη δουλειά του και στην εκπαίδευση και στην έρευνα (πιστεύω και άλλα πανεπιστήμια). Ο νόμος μάς πάει σε αντιδημοκρατική κατεύθυνση, όταν για παράδειγμα η εξέλιξη κάποιου μέλους ΔΕΠ αλλά ακόμη και η τύχη ενός υποψήφιου διδάκτορα εξαρτώνται από ένα διορισμένο κοσμήτορα-μονάρχη. Επίσης, παρά τις διακηρύξεις περί διαφάνειας και διαύγειας, διαπιστώνω μεγάλο έλλειμμα από εκείνους που τις ευαγγελίζονται (βλ. και άλλες αναρτήσεις μου). Τώρα, για να έρθω και στο ερώτημά σου για το πώς κολλάει: Πιστεύω πως το Google Scholar προσφέρει στη διαφάνεια αλλά και στην προβολή της δουλειάς μας και σε τούτο σχετίζεται με το ευρύτερο θέμα των θεσμών και της λειτουργίας μας.
Τελειώνοντας, παρόλο ότι δέχομαι πως έχεις δίκιο ότι το ανάγνωσμα είναι δυσνόητο, πρέπει να πω πως χαίρομαι ιδιαίτερα που στις περίπου 10 ώρες από την ανάρτησή του είχε 400 επισκέψεις παρόλο που είναι Κυριακή και δη πρωταπριλιά. Χαίρομαι επίσης που έδωσε κάποια πληροφόρηση σε συναδέλφους που είδα ότι οργάνωσαν και δημοσιοποίησαν και εκείνοι την πληροφορία για το έργο τους, και έτσι το ΕΜΠ προβάλλεται ακόμη καλύτερα μέσα απ’ τα μέλη του (http://scholar.google.com/citations?hl=en&view_op=search_authors&mauthors=ntua ).
Ευχαριστω για την πληροφορηση, προφανως ηξερα το Scholar Google αλλα δεν ειχα την ευκαιρια να τρεξω το εργαλειο με τις αναφορες! Για κατι ελαφρως σχετικο, βλ. http://thepsaraftisblog.blogspot.com/
Χαριλαος Ψαραυτης
Και μια και περι π, ενας καθηγητης ναυπηγικης στο ΜΙΤ καποτε ελεγε οτι για μικρους κυκλους, το π μπορουσε προσεγγιστικα να ληφθει ισο με 3. (προφανως εκανε πλακα)
Ανδρέα Ευστρατιάδη, όπως λέει και το λαϊκό γνωμικό, για την ηλικία σου (τριαντα-κάτι) καλή και η … επίδοσή σου (http://scholar.google.com/citations?user=UTOSQdoAAAAJ [70 εργασίες, 360 αναφορές, h-index=10, hI-norm=6] — οι συγκρίσεις με πιο πάνω “μεταρρυθμιστές” αναπόφευκτες). Κατά συνέπεια, ο Νόμος 4009 ορθώς σου απαγορεύει να πάρεις θέση ΔΕΠ στο ΕΜΠ, αφού αντί να επιδιώξεις κάνα μάστερ της πλάκας δι’ αλληλογραφίας από τόσα ευγαγή ιδρύματα, επέμεινες να κάνεις όλες τις σπουδές σου (προπτυχιακές και μεταπτυχιακές) στο ΕΜΠ (όπως και γω άλλωστε). Είσαι εκτός εποχής.
Αγαπητέ κύριε Χαρίλαε Ψαραύτη, πραγματικά χαίρομαι που σας φάνηκε χρήσιμη η πληροφόρηση. Τώρα, για το π, μήπως ο καθηγητής της ναυπηγικής εννοούσε τον μικρό κύκλο μεταφορικά; Για παράδειγμα, όπως λέμε “ο κύκλος των χαμένων ποιητών”, “ο κύκλος των κερδισμένων μεταρρυθμιστών”, κτλ.; Όσο για το ιστολόγιό σας, θα συμφωνήσω σε πολλά πράγματα, σε άλλα όμως θα διαφωνήσω. Για παράδειγμα το χάλι που δείχνει η φωτογραφία σας δεν λύνεται διά νόμου αλλά με συνειδητή ανάληψη των ευθυνών μας, ιδίως ημών των πανεπιστημιακών δασκάλων που καμιά φορά μεταβαλλόμαστε σε φοιτητοπατέρες.
Όταν οι φοιτητές καταλάβουν ότι είμαστε υπεύθυνοι και σοβαρολογούμε, πιστεύω ότι ανταποκρίνονται (βλ. μικρό παράδειγμα στο https://blog.itia.ntua.gr/ayeoct2011/).
Σε σημερινή ανάρτηση στο https://blog.itia.ntua.gr/our_job/ προσπάθησα να οπτικοποιήσω τον ισχυρισμό μου ότι κάνουμε καλά τη δουλειά μας στο ΕΜΠ και ότι οι εικόνες ασχήμιας που συχνά προβάλλονται δεν μας αντιπροσωπεύουν.
ΛΕΤΕ: “Tο χάλι που δείχνει η φωτογραφία σας δεν λύνεται διά νόμου αλλά με συνειδητή ανάληψη των ευθυνών μας, ιδίως ημών των πανεπιστημιακών δασκάλων που καμιά φορά μεταβαλλόμαστε σε φοιτητοπατέρες.” ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ!!! ΒΛ. ΕΝΑ ΠΙΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΜΠΛΟΓΚ (ΣΕ ΑΝΥΠΟΠΤΟ ΧΡΟΝΟ): http://www.thepsaraftisblog.blogspot.com/2010/04/blog-post_07.html ΣΧΟΛΙΑ?
Καλή συνάδελφος, με μήνυμά της μου δίνει την ευκαιρία να διευκρινίσω κάτι που νόμιζα ότι το είχα πει αλλά ίσως δεν ήταν σαφές. Χρησιμοποιώ τα δικά της λόγια:
Σε σχέση και με το Παράδειγμα 5 του αρχικού κειμένου, διαβάζω στο http://tinyurl.com/c6xzadf δήλωση του υπουργού παιδείας et al., αποκαλυπτική για το σουρεαλιστικό σχήμα λήψης αποφάσεων στην παρούσα κυβέρνηση.
Δηλαδή ο υπουργός παιδείας αναφέρεται στον ειδικό γραμματέα του υπουργείου του, ο οποίος αναφέρεται στην κ. Διαμαντοπούλου, ο δε πρωθυπουργός απλώς ενημερώνεται.
Οι μετριότητες, που χαρακτηρίζονται από την έλλειψη πρωτοτυπίας σκέψης, συνήθως αντιγράφουν άλλους που τους θεωρούν σπουδαίους–και συχνά γεμίζουν με περηφάνεια όταν το κάνουν. Κάτι τέτοιο συνέβη και με τη “μεταρρύθμιση”, που όπως έλεγα σε παραπάνω σχόλιο αποτελεί πρόχειρη προσαρμογή των εξελίξεων στις ΗΠΑ και την ΕΕ, εξελίξεις που ο Θ. Ξανθόπουλος στο βιβλίο του “Ελληνική Παιδεία” χαρακτήρισε “αγοραία εκτροπή της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης”.
Σε αυτό το πλαίσιο, αξίζει να μελετήσουμε και το προχτεσινό άρθρο του Noam Chomsky για την επίθεση στη δημόσια ανώτατη εκπαίδευση, επίθεση που έχει παγκόσμιες διαστάσεις (ευχαριστώ τον νέο συνάδελφο ΑΚ που με ενημέρωσε):
http://truth-out.org/news/item/8305-the-assault-on-public-education
Ελληνική μετάφραση:
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/i-dimosia-ekpaideysi-sto-stoxastro-toy-noam-tsomski
Οκ, σωστος ο Τσομσκυ. Βεβαια ο ιδιος διδασκει στο ΜΙΤ, του οποιου τα διδακτρα για το 2012-13 ειναι >42.000 $. Βαλε και αλλα εξοδα, ερχεται >55.000 $. http://web.mit.edu/newsoffice/2012/tuition-announcement-0302.html Υποψη οτι τα διδακτρα ειναι καπου 9,2% του ετησιου εισοδηματος του ΜΙΤ. http://web.mit.edu/facts/financial.html Εχοντας μεινει εκει 15 χρονια (10 ως μελος ΔΕΠ), ο πειρασμος για συγκρισεις ειναι μεγαλος. Αλλα ασε, αυτο ειναι μεγαλη κουβεντα.